Memleketimi seviyorum:

Çınarlarında kolan vurdum,hapisanelerinde

                                                             yattım,

Hicbir şey gideremez iç sıkıntımı

memleketimin şarkıları ve tütünü gibi.

Memleketim:

Bedrettin, Sinan, Yunus Emre ve Sakarya,

kurşun kubbeler ve fabrika bacaları

benim o kendi kendinden bile gizleyerek

sarkık bıyıkları altından gülen halkımın

                                                    eseridir.

Memleketim,

dolaşmakla bitmez, tükenmez gibi geliyor

                                                          insana.

Memleketim ne kadar geniş:

Edirne, İzmir, Ulukışla, Maraş, Trabzon, Erzurum

Erzurum yaylasını yalnız türkülerinden tanıyorum

ve güneye

pamuk işleyenlere gitmek için

Toroslardan bir kerre olsun gecemedim diye

                                                      utanıyorum.

Memleketim:

develer, tiren, Ford arabaları ve hasta

                                                   eşekler,

kavak

         söğüt

                    ve kırmızı toprak.

Memleketim.

Çam ormanlarını, en tatlı suları ve dağ başı

                                  göllerini seven alabalık

ve onun yarım kiloluğu

          pulsuz, gümüş derisinde kızıltılarla

                     Bolu'nun Abant gölünde yüzer.

Memleketim:

Ankara ovasında keçiler:

kumral, ipekli, uzun kürklerin pırıldaması.

Yağlı, ağır fındığı Giresun'un.

Al yanakları mis gibi kokan Amasya elması,

zeytin,

           incir,

                    kavun

ve renk renk

               salkım salkım üzümler

ve sonra karasaban

ve sonra kara sığır

ve sonra; ileri, güzel iyi

                                   herşeyi

         hayran bir çocuk sevinciyle kabule hazır

çalışkan, namuslu, yiğit insanlarım

                                 yarı aç, yarı tok

                                             yarı esir...